Nie tak dawno temu była sobie pewna firma. Miała ona, jak to zwykle w firmie bywa, swojego szefa. Zarządzanie jednak nie było jego pasją - traktował je raczej jako zło konieczne, z widocznym zresztą rezultatem - przedsiębiorstwo chyliło się ku upadkowi. Jego własny majątek jednak, odziedziczony po wielu pokoleniach ciężko pracujących dyrektorów miał się dość dobrze. Dzięki temu mógł oddawać się swym namiętnościom - gokartom, slalomom narciarskim oraz piłce nożnej.

Pewnego słonecznego poranka przyszła mu do głowy myśl: „Muszę mieć tereny do uprawiania któregoś z tych sportów na własność". Po długim namyśle odrzucił możliwość kupna góry - ciut przydroga. Cóż więc wybrać? Lubił szybką jazdę, a i piłkę przyjemnie czasami pokopać. Rozwiązanie tego problemu było szokujące dla każdego, włącznie z nim samym: Jeżeli nie moż­na mieć terenów do uprawiania trzech różnych sportów, to trzeba je wszystkie połączyć w jeden i wybudować jedynie obiekt. Tak oto powstała idea Buggy Boya - rajdu samochodowego z przeszkodami, w którym należy zbierać punkty w postaci chorągiewek porozstawianych tak, jak w slalomie, a przy okazji można jeszcze odbijać specjalnie do tego celu przystosowaną piłkę, której „przekopanie" przez metę dałoby dodatkową premię.

Jak pomyślał, tak też i zrobił. W przeciągu około trzech miesięcy powstał próbny tor w Anglii zwany OFFROAD. Cieszył się on ogromnym powodzeniem wśród okolicznych businessmanów, którzy postanowili sponsorować budowę następnych torów na całym świecie - w Europie Zachodniej, Egipcie, Afryce, a nawet za kołem podbiegunowym.

Aby każdy mógł cieszyć się nowym sportem (za odpowiednią opłatą, rzecz jasna), opracowano specjalne pojazdy do jego uprawiania. Były to maszyny stanowiące połączenie tradycyjnych gokartów z bolidami formuły pierwszej, przyobleczone w obudowę przypominającą łaziki księżycowe. Szkielet ich składał się z lekkich i praktycznie niezniszczalnych rur wzmacnianych włóknem węglowym, specjalne system anty-zderzeniowy zapewniał bezwypadkowe przetrzymanie kolizji z każdą przeszkodą, a niezwykłe, nadmuchiwane opony gwarantowały niezatapialność pojazdu.

Kiedy sport ten stał się już na tyle popularny, że uprawiało go wieleset osób, możliwe stało się zorganizowanie zawodów. Rozgrywane one były według nieskomplikowanych zasad na przejechanie każdego odcinka trasy przyznawany był pewien czas, po upływie którego pojazd był automatycznie zatrzymywany. Kto w danym czasie zdobył więcej punktów - wygrywał.
Punkty przyznawane były według następujących zasad:

• za przejechany każdy metr trasy - 1 pkt.
• za zaliczoną chorągiewkę lub bramkę -liczba punktów umieszczonych na niej.

oraz specjalne premie:

• za zaliczenie chorągiewek we wszystkich kolorach - za każdą następną chorągiewkę jej podwójna wartość punktowa
• za zaliczenie bramki „TIME" - dodatkowy czas po przejechaniu każdego odcinka trasy.

Jazdy odbywały się. jak wiadomo, na specjalnie przygotowanych torach, na których, oprócz bramek i chorągiewek, znaleźć można było następujące rzeczy:

• krzaki, płoty, murki i inne drobiazgi wydatnie utrudniające jazdę
• kamienie, po najechaniu na które, układ jezdny wozu przestawiał go w pozycję jazdy na dwóch kołach
• odskocznie, na których pojazd odbijał się i przelatywał w powietrzu pewną, zależną od jazdy, odległość. Urządzenia te jednak nie zawsze były pomocne. Czasami pojazd po odbiciu się z odskoczni lądował na murze lub też w innym strumieniu (zależnie od inwencji projektanta trasy).
• Tory dzieliły się na dwie kategorie:
• zamknięte (pierwszy, angielski tor próbny OFFROAD)-do zaliczenia pięć okrążeń
• otwarte, możliwe do wybudowania dopiero po zastrzyku gotówki od sponsorów (South - Afryka, North - koło podbiegunowe, West - przedmieścia miasta oraz East - Egipt), podzielone na kilka odcinków z punktami kontroli czasu.