Mortal Kombat 4 jawi się jako tytuł, który jednocześnie stanowił krok naprzód dla serii i jest bolesnym przypomnieniem jej ograniczeń. To gra, która w momencie swojej premiery budziła ogromne emocje – nie tylko z powodu przejścia na grafikę 3D, ale także jako próba odświeżenia formuły, która zaczęła się wyraźnie wyczerpywać już po wydaniu Mortal Kombat Trilogy.

Przede wszystkim warto zaznaczyć, że wersja na PlayStation była bardzo solidną adaptacją – szybszą niż wersja arcade, z płynniejszymi animacjami i niemal natychmiastową reakcją na komendy gracza. To przekładało się na dynamiczne pojedynki, które mimo wysokiego tempa, potrafiły trwać długo dzięki wyważonemu systemowi ciosów. Gra zawierała pięć trybów rozgrywki: Arcade, Team, Endurance, Tournament i Practice – zestaw całkiem różnorodny, nawet jak na dzisiejsze standardy retro.

Wizualnie Mortal Kombat 4 przyniósł pełnych trójwymiarowych wojowników, co w tamtym czasie wydawało się ogromnym krokiem naprzód. Modele postaci, mimo widocznych łączeń w stawach, prezentowały się nieźle. Ruchy były płynne, a tła – choć raczej statyczne – zawierały kilka elementów ożywiających ekran, takich jak tekstury odbić czy cząsteczkowe efekty dymu i krwi. Niestety, wersja na PlayStation wypadała słabiej od tej z Nintendo 64 – niższa rozdzielczość, wyraźniejsze piksele i spadki jakości tekstur rzucały się w oczy.

System walki wprowadził kilka interesujących nowości. Najważniejszą z nich były bronie, które każdy wojownik mógł przywołać podczas walki. Broń można było zgubić lub podnieść, co dodawało starciom nowy wymiar. Pojawiły się też przedmioty na arenach – takie jak kamienie – możliwe do podniesienia i rzucenia w rywala. System „side-step”, czyli ruchu w płaszczyźnie Z, był zaskakująco dobrze zintegrowany z resztą mechaniki – lepiej niż w niektórych ówczesnych tytułach konkurencji.

Nowy system combo premiował kombinacje jugglingowe, dając graczowi więcej swobody niż poprzednie, sztywne schematy. Wprowadzono też mechanikę "Maximum Damage", która uniemożliwiała tworzenie niekończących się kombinacji – po przekroczeniu określonego progu obrażeń (40%) następowało przerwanie ataku. Dzięki temu każdy mógł odnaleźć swój styl bez konieczności zapamiętywania skomplikowanych sekwencji.

Fabuła Mortal Kombat 4 zrywała z przeszłością – Shao Kahn i Shang Tsung ustąpili miejsca Shinnokowi, upadłemu bóstwu, i jego słudze Quan Chi. Gra przedstawiała nową linię narracyjną zapoczątkowaną wcześniej w Mortal Kombat Mythologies i rozwiniętą poprzez sekwencje filmowe (FMV) – w wersji na PSX, lub generowane w czasie rzeczywistym na Nintendo 64. Pojawiło się kilka nowych postaci – jak Reiko, Tanya, Jarek, czy Fujin – a także powróciły kultowe sylwetki: Scorpion, Liu Kang, Sub-Zero, Sonya Blade czy Raiden.

Zawartość nie kończyła się jednak na standardowej liście postaci – gracze mogli odkryć sekretnych wojowników, takich jak Noob Saibot, Goro czy Meat, a także alternatywne stroje. Choć niektóre z nich wyglądały dość kuriozalnie, była to forma urozmaicenia i ukłon w stronę fanów serii.

Fatalities, czyli znaki rozpoznawcze serii, były nadal obecne i brutalne jak zawsze. Niektóre z nich, jak ten w wykonaniu Quan Chi, balansowały na granicy dobrego smaku. Mimo to, wykonanie tych ruchów dawało unikalny charakter zakończeniom walk, choć sama animacja krwi w trójwymiarze prezentowała się mało realistycznie.

Największe bolączki? Sztuczna inteligencja. Walki z bossem – Goro czy Shinnokiem – sprowadzały się do wykorzystania luk w algorytmie, a nie do prawdziwego pojedynku umiejętności. Gra nie stawiała realnego wyzwania, a różnice w poziomach trudności polegały głównie na długości rozgrywki, nie na jakości przeciwników.

Pod względem dźwiękowym tytuł utrzymywał mroczny klimat serii – charakterystyczne okrzyki wojowników, efekty dźwiękowe przy ciosach, złamaniach czy eksplozjach, były solidne, choć muzyka nie zapadała w pamięć.

Mortal Kombat 4 to gra pełna kontrastów. Z jednej strony stanowi ważny etap w rozwoju serii – pierwszy krok ku trójwymiarowi, próba opowiedzenia nowej historii, unowocześniony system walki. Z drugiej strony – nie spełniła wielu oczekiwań, zawiodła technicznie, a jej mechanika była zbyt płytka, by zatrzymać graczy na dłużej. Dziś pozostaje raczej ciekawostką niż klasykiem, który przetrwał próbę czasu.