Na tak zwane gry sportowe, gdzie kierowany przez gracza zawodnik przebiera nogami w tempie zależnym od szybkości machania joystickiem, napatrzyłem się w życiu dość, by je serdecznie znienawidzić. W grze Alien Olympics, opartej w połowie na tej samej zasadzie, odkryłem jednak wystarczająco dużo uroku, by katować ją przez kilka wieczorów.

Gra rozbroiła mnie podejściem do tematu: w tytułowej olimpiadzie nic nie jest na serio. Biorą w niej udział rozmaite stworzenia ze wszystkich stron wszechświata, jedno dziwniejsze od drugiego. Konkurencje (16 sztuk) też odbiegają od tych przewidzianych przez barona xde Coubertin - jest wśród nich m.in. rzut Obcym (czyli zawodnikiem!), skok na odległość w paszczę wielkiego gada, kosmiczne polowanie i wędrówki po labiryncie. Każda z ośmiu postaci biorących udział w mistrzostwach ma swój indywidualny styl pokonywania trudności, inaczej też wścieka się i cieszy.
Można wziąć udział w całej olimpiadzie albo tylko w wybranych konkurencjach, jeśli ktoś nie jest zwolennikiem 200 m stylem dowolnym (minuta dwadzieścia szybkiego i rytmicznego naciskania guziczków - ból był straszny).

Efekty dźwiękowe, a zwłaszcza muzyka, są na przyzwoitym, średnim poziomie, szczególnie jeśli wziąć pod uwagę fakt, że zapuszczałem je na emulatorze SB na GUS-ie. Gra została chyba stworzona z myślą o dwóch graczach - po samotnym ukończeniu olimpiady równie samotnie stanąłem na najwyższym podium. Komputerowi przeciwnicy stanowią tylko tło rozgrywek. Zresztą bardzo dobrze, bo komputera nie rozbolą nadgarstki od wciskania guzików.