Szachy są grą bardzo starą i z dużymi tradycjami. Autorom Archona nie przeszkodziło to jednak w zmodyfikowaniu tej gry i to tak bardzo, że powstała zupełnie nowa.

Przede wszystkim plansza została zwiększona o jeden rząd i jedną kolumnę pól i jej rozmiar wynosi 9x9. Ponadto plansza nie jest statyczna, lecz zmienia swoje właściwości w toku rozgrywki. Sygnalizowane jest zmianą jasności pól, które na przemian ciemnieją i jaśnieją (choć pola „czarne" zawsze pozostają ciemniejsze od „białych"). Plansza jest bowiem również ważnym elementem gry - od stopnia jasności pola, na którym walczą dwie figury, zależy siła figur (kolor jasny sprzyja figurom „białym", zaś ciemny „czarnym").

Figury w Archonie niczym nie przypominają zwykłych figur szachowych, a obaj gracze mają odmienne ich zestawy. Przedstawiają one różne baśniowe stwory, jak np. Trolle, Smoki oraz - oczywiście - czarodzieja i czarownicę, które pełnią w grze rolę przypominającą połączenie króla i hetmana w zwykłych szachach. Jeden z graczy kieruje siłami Światła, drugi zaś Ciemności (jest to doskonały pretekst do napisania legendy dla programu). Z tego powodu „białe" figury reprezentują stwory pozytywne, a „czarne" negatywne. Pomimo różnych figur obaj gracze dysponują taką samą siłą, gdyż zarówno globalna siła wszystkich figur, jak i moc oraz możliwości figur odpowiadających sobie są równoważne.

Dodatkową atrakcją jest sposób rozgrywania walki figur. W przeciwieństwie  do szachów, gdzie wynik starcia zależy od tego, kto pierwszy atakuje, może się tu zdarzyć wszystko. Gdy na jednym polu spotkają się figury dwóch graczy, następuje przeniesienie ich na drugą planszę i tam dopiero rozstrzygany jest wynik pojedynku. W ten sposób, oprócz siły samych figur i wpływu zaciemnienia lub rozjaśnienia pola, na rezultat pracuje jeszcze gracz za pomocą joysticka. Figura, która wygrała pojedynek, najczęściej wychodzi z niego osłabiona odniesionymi ranami i przeważnie staje się wtedy łatwym łupem nawet dla figury normalnie od niej słabszej.

Archon jest przeznaczony dla jednego gracza walczącego z komputerem lub dwóch graczy będących przeciwnikami. Ponadto można wybrać wariant „Cyborg", w którym walkę na głównej planszy toczy człowiek, a w pojedynkach figur zastępuje go komputer.

Niewątpliwie jest to gra godna polecenia wszystkim, dla których komputer jest nie tylko pomocą w łamaniu joysticka. Trochę gimnastyki przy pojedynkach z pewnością nie zaszkodzi nawet jajogłowym. Dodatkowym argumentem przemawiającym za tym, że gra jest warta zainteresowania.