Akcja rozgrywa się w przyszłości. Bohaterem gry jest Robert Foster, który jako mały chłopiec został uratowany przez ludzi pustyni, po tragicznym wypadku śmigłowca. Dorastał w małej wiosce na peryferiach wielkiej metropolii. Pewnego dnia przylecieli po niego ludzie z miasta. Zachowywali się agresywnie. Siłą zabrali go ze sobą, a odlatując zniszczyli wioskę. Nad miastem błąd  głównego komputera LINC doprowadził do awarii maszyny, która w chwilę później runęła na miasto...

Intro programu pokazuje okoliczności upadku śmigłowca na jeden z tarasów między sąsiadującymi budynkami. Robert przeżył, a co więcej - udało mu się nawiać przed służbami porządkowymi. Dalszy jego los komputer zostawia w naszych rękach.
Niewielka dawka informacji, jaką zawiera wstęp oraz dziurawy i tajemniczy życiorys bohatera — to wszystko co wiemy. W jakim celu przywleczono nas do tej metropolii i co teraz mamy począć? Te pytania pozostają na razie bez odpowiedzi. Takie było zamierzenie programistów.
Nie ma powodów do zmartwień. Sytuacja sama narzuca nam co mamy robić (jak nas gonią — uciekamy, gdy nie dają — "pożyczamy"), a twórcom programu nie brakowało (na szczęście) ciekawych pomysłów, więc wszystko co robimy układa się w logiczną całość (bez bezsensownych zagadek w stylu: walnij faceta kiełbasą, on... zrobi coś jeszcze bardziej idiotycznego). Obsługa jest nadzwyczaj prosta. Najechanie kursorem na interesujący nas obiekt jest jasnym sygnałem dla Roberta, że ma z tym czymś zrobić, co tylko w jego mocy. Przy okazji warto wspomnieć, że reakcje bohatera na nasze rozkazy są natychmiastowe, a wykonywana czynność nie wykazuje żadnych tendencji anemicznych (co tak często zdarzało się w produktach Sierry). Niewiele jest również okazji, przy których bohater musi pożegnać się z życiem, co wcale nie oznacza, że zabawa jest łatwa (osobiście zaliczam ją do trudniejszych), lecz z pewnością czasooszczędna.
Konieczna wydaje mi się znajomość języka angielskiego, ponieważ często kluczem do rozwiązania zagadki są informacje wyniesione z rozmów z innymi postaciami. Sposób prowadzenia dialogów jest dobrze rozwiązany i jeśli zazwyczaj nudziło mnie zadawanie pytań, to w BSS zaliczam to do przyjemności.

Beneath a Steel Sky to kolejny Virtual Theatre. Otóż każda osoba występująca w grze, żyje własnym życiem i bez względu na naszą obecność (lub nieobecność) wykonuje powierzone jej czynności. Nie zapomnę, jak pewnego razu zacząłem drażnić się z łysawym jegomościem, włączając i wyłączając jego laserową tokarkę, a od czasu do czasu ponawiając próby porwania jego drugiego śniadania.
Również nikt nie powinien być rozczarowany grafiką i dźwiękiem.