Tytułowy Budokan to hala widowiskowa w Tokyo, w której co roku organizowane są pokazy i turniej tradycyjnych sztuk walki. Gracz podczas turnieju będzie reprezentował swoją szkołę. Jej szyld jest na drzwiach wejściowych pojawiających się tuż po wczytaniu gry. Przy okazji logo to trzeba dopasować do napisu i jest to jednocześnie zabezpieczenie antypirackie. Po wpuszczeniu nas do środka mamy do wyboru odwiedzenie 6 miejsc. Cztery z nich to dojo, w którym możemy uczyć się walczenia określonym rodzajem broni. Do wyboru są kij (bo), nunczako (nunchaku), drewniany miecz (kendo) i zwykła walka wręcz (karate). Możemy trenować walkę z cieniem, czyli tak naprawdę sprawdzanie kombinacji klawiszy do wydawania ciosów i bloków lub walkę z NPC-ami na różnych poziomach trudności. Generalnie nie zauważyłem, żeby robienie czegokolwiek tutaj w czymś pomagało poza za samym opanowaniem klawiszologii. Dużo ciekawszym miejscem jest mata treningowa w lewym górnym rogu szkoły. Tutaj mamy możliwość poćwiczenia z przeciwnikiem wyposażonym inaczej niż my (w domkach miał tę samą broń co my). Tu realnie można zmierzyć swoje możliwości. Do prawdziwego turnieju warto przystąpić jeśli na tym etapie pokonujemy przeciwnika wyposażonego tak samo jak my a mając nunczako lub kij bijemy wszystkich innych. Gra premiuje rozważne uderzenia. Gdy nie uderzamy lub nie blokujemy, to rośnie nami chi ( wewnętrzna siła odpowiedzialna za moc uderzenia i zadawane obrażenia). Z dawnej praktyki pamiętam, że bardziej opłacało się bić szybko i mało efektywnie niż czekać, aż chi przepełni nas bardziej niż dwa litry wody pęcherz moczowy. Ostatnim miejscem jest sala mistrza, gdzie można przeczytać sobie jego wypowiedzi (krótkie zdania o charakterze filozoficznym). Nie mają one wpływu na walkę ale podkreślają klimat gry. U mistrza jest też przejście na turniej (Budokan), który jest sednem tej gry. Na turnieju trzeba wygrać 12 walk z przeciwnikami wyposażonymi w różne bronie. Część jest jak nasza. Pierwsza walka przeciw Karate (przeciwnik na poziomie tych maty treningowej) a druga przeciw Kendo (poziom do jakiego przywykliśmy na treningu). Trzeci zawodnik to już niespodzianka. Ma dwie pałki, które na co dzień noszą nasi strażnicy miejscy, czy Li walczymy przeciw Tonfa. Pot pojawi się też między innymi przeciwnik z kosą (naginata), cepem bojowym (nazwy nie pamiętam), samuraj z włócznią (Yaris). Nie ma co zdradzać wszystkich niespodzianek, bo nawet zwykłe karate może być wyzwaniem jeśli walczymy przeciw NPC-owi dużo wyższemu od naszego zawodnika (zasięg rąk i kopniaków też ma odpowiednio większy). Trzeba się przy tym wykazać znajomością przynajmniej trzech stylów, bo na cały turniej mamy do dyspozycji po cztery próby z każdą bronią i cztery bez broni (karate). Każde użycie oznacza jej przepadek - nawet jeśli przegramy walkę i trzeba będzie ją powtórzyć.