F-14 Fleet Defender to jedna z najlepszych symulacji lotu samolotem wojskowym w historii, a może nawet najlepsza. Trudno znaleźć jakieś wady w tej grze, ponieważ jest to rzadki przypadek, kiedy symulacja lotnicza jest maksymalnie przystosowana do wygody gracza pod względem sterowania, a jednocześnie pozostaje bardzo trudną grą, ale ta trudność w żaden sposób nie irytuje, tylko pobudza dalsze opanowanie wszystkich niuansów rozgrywki. Biorąc pod uwagę, że sam proces gry, jak i w większości symulacji, jest wystarczająco trudny, opis gry będzie dość szczegółowy.

W F-14 Fleet Defender istnieją dwa główne tryby gry - Campaign (Kampania) i Scramble (jednostkowe, niepowiązane ze sobą misje); drugi tryb, według wszystkiego, jest przeznaczony przede wszystkim do nauki i doskonalenia podstawowych umiejętności sterowania samolotem, dlatego zaleca się zacząć znajomości gry właśnie od niego. Gra ma trzy kampanie, z których jedna jest również zbiorem dziwnych i w sumie treningowych zadań, a dwie inne opierają się na fikcyjnych scenariuszach ataku Rosji na Norwegię i Izraela na arabskie kraje. Oczywiście nie należy zbytnio zagłębiać się w ten nonsens - to jedyna wada gry, chociaż aspekt fabularny nigdy nie był mocną stroną gier-symulacji.

Najlepiej szczegółowo omówić tryb Scramble, ponieważ różnic między nim a trybem kampanii jest niewiele. Przed rozpoczęciem gry należy wybrać typ samolotu spośród wielu opcji (w grze są dostępne nie tylko samoloty F-14), wybór ten nie jest tylko formalnością, ponieważ sterowanie i lot na jednym lub innym samolocie różnią się od siebie. Tutaj również dokonuje się wyboru poziomu trudności przypadkowej misji, liczby samolotów biorących udział w walce, zarówno wrogich, jak i własnych (może ich być od jednego do sześciu), jednego z kilku typów formacji bojowych (jeśli wybrano więcej niż jeden samolot, oczywiście), wysokości lotu naszych i wrogich samolotów, ich położenia w powietrzu w stosunku do przeciwnika, pory dnia, warunki pogodowe i przynależność do jakiejkolwiek eskadry.

Warto zauważyć, że istotnym elementem gry Fleet Defender są sojusznicze samoloty. Gra ta ma charakter w znacznej mierze zespołowy, a rola partnerów jest bardzo ważna, chociaż są nimi sterowane przez sztuczną inteligencję. Nawet jeśli nie uda Ci się wykonać jakiegoś skomplikowanego zadania samodzielnie, misja i tak może zostać wykonana dzięki ich pomocy. W trybie kampanii szczególna uwaga jest poświęcona menu Squadron oraz wyborowi partnerów, ale o tym zostanie opowiedziane później.

Po początkowych ustawieniach należy wybrać poziom trudności, co nie jest łatwe, ponieważ wymaga ustawienia różnych parametrów w postaci tabeli. Istnieje pięć podstawowych trybów: trening oraz cztery poziomy trudności. Jednak niesamowitą cechą gry jest to, że tryb treningowy nie jest w żaden sposób powiązany z tymi poziomami trudności i może być włączony jednocześnie z nimi! Jeśli tryb treningowy jest włączony, to oczywiście można umrzeć, ale nie na wszystko, co stanowi zagrożenie w rzeczywistej grze (np. jeśli wpadniesz do wody lub na lotniskowiec - nic się nie stanie!).

W grze istnieje dziewięć parametrów trudności, które określają jej poziom: stopień realizmu w obsłudze uzbrojenia myśliwca, realizm modelowania lotu (wpływ wiatru, zasad fizyki itp.), odporność samolotu na uszkodzenia, trudność lądowania na lotniskowcu (na najwyższym poziomie trudności to prawdziwa epopeja, zwłaszcza jeśli lądujesz w nocy; jednak istnieje możliwość całkowitej automatyzacji lądowania), stopień zaangażowania drugiego pilota, stopień kontroli działań drugiego pilota, skuteczność pracy kamery uzbrojenia, skuteczność pracy radaru, stopień rozbijalności samolotu o ziemię lub wodę. Tutaj także dokonuje się wyboru rodowego lotniskowca (choć nie wpływa to na nic).

Po wybraniu celu i planu lotu w grze, następnym ważnym krokiem jest wybór uzbrojenia i amunicji dla naszego samolotu, który na razie stoi w hangarze lotniskowca. Wygląda to następująco: w lewym górnym rogu ekranu znajduje się tabela z dostępnymi rodzajami uzbrojenia. Istnieją cztery rodzaje uzbrojenia, z których tylko jednym stałym jest 20-milimetrowy karabin M61A1, a pozostałe trzy rodzaje uzbrojenia (różne rakiety powietrzne) wybiera się samodzielnie. Istnieje siedem możliwych wariantów uzbrojenia, z których jeden polega na zainstalowaniu tylko karabinu. Dwa warianty pozwalają na zamontowanie na pokładzie wszystkich czterech rodzajów uzbrojenia, ale przy takim wyborze całkowita liczba rakiet będzie niewielka. Należy zwrócić uwagę na to, że każdy z trzech rodzajów rakiet różni się wagą, zasięgiem i prędkością, a zapas amunicji dla karabinu jest ograniczony do zaledwie 675 pocisków.

Po wyborze zestawu uzbrojenia można przystąpić do startu i bezpośredniego rozpoczęcia misji. Przyciski prowadzenia ognia znajdują się w górnym lewym i prawym rogu deski rozdzielczej: po lewej stronie jest działko, po prawej - rakiety. Jeśli nie odblokujemy ich kliknięciem myszy w przypadku spotkania z przeciwnikiem, niemożliwe będzie użycie broni. W górnym lewym rogu panelu znajduje się wskaźnik prędkości, w dolnej lewej części - radiowysokościomierz, mierzący wysokość nad poziomem ziemi do 3000 stóp, oraz wysokościomierz, którego liczba oznacza wysokość nad poziomem morza w tysiącach stóp, a wskazówka - w setkach stóp; obrót wskazówki zgodnie z ruchem wskazówek zegara oznacza, że samolot zyskuje wysokość, przeciwnie - opada. Ekran w centrum panelu służy do śledzenia celów i ma dwa tryby: radiolokacyjny z wykorzystaniem kamer. Nieco bardziej na prawo znajduje się tzw. wskaźnik linii horyzontu - niezwykle przydatna rzecz podczas lotów na niskiej wysokości i lądowania, za pomocą jego cyfrowych danych można orientować się przy wyrównywaniu samolotu w poziomie. W dolnym prawym rogu deski rozdzielczej znajduje się radar. W końcu na przedniej szybie znajdują się czujniki nawigacyjne - skala kursu w stopniach i linia horyzontu, a także systemy kierowania rakietami, celownik działka i informacje o gotowości rakiet do odpalenia.

Szczegółowe opisanie sterowania samolotem w tym przeglądzie ma mało sensu. Owszem, jest tu kilkadziesiąt gorących klawiszy do wykonania różnych działań, co dla zupełnie nieprzygotowanego gracza może być przeszkodą, ale zestaw kombinacji klawiszy wynosi tylko sześć, co dla prawdziwego symulatora tamtych czasów jest niezwykłe, ponieważ zwykle jest ich znacznie więcej.

W grze jest dostępny tzw. tryb przeglądania mapy działań bojowych, który również nie może zostać pominięty. Dzięki temu można przeczytać zadanie misji (taka możliwość istnieje tylko w trybie kampanii), zobaczyć położenie swojego lotniskowca, swój myśliwiec, myśliwiec partnera oraz myśliwców eskadry. Tutaj można również aktywować (lub wyłączyć) tryb różnych ostrzeżeń i wskazówek od drugiego pilota (czarna linia na dole ekranu) oraz możliwość szczegółowego wyświetlania krajobrazu.

Należy również wspomnieć o kampanii. Jej główną różnicą w porównaniu do trybu Scramble jest większa uwaga poświęcona osobom pilotów. Przed rozpoczęciem gry konieczne jest przejście do menu Edit Pilot, aby wprowadzić swoje imię na listę członków eskadry. Nie jest to takie proste: trzeba umieścić kursor na jednym z dziesięciu punktów na liście i kliknąć myszą, aby napisy stały się czerwone, a następnie nacisnąć przycisk Edit Pilot, usunąć istniejące tam informacje (Delete) i wprowadzić swoje dane w następującej kolejności: ksywa, imię, nazwisko. Następnie w ten sam sposób należy edytować dane dla drugiego pilota (Edit Rio).

Kolejną różnicą w kampanii jest menu Status, w którym można zobaczyć informacje o twoim udziale w niej: ilość lotów bojowych, zestrzelonych wrogich samolotów i nawet uszkodzonych przez ciebie lotniskowców. Istnieją jeszcze trzy inne różnice. Po pierwsze, przed każdą misją odczytywany jest briefing, który trzeba bardzo uważnie przeczytać, aby podjąć właściwą decyzję w kwestii wyboru uzbrojenia do wykonania zadania. Po drugie, w kampanii bardzo poważna uwaga jest poświęcona wyborowi partnera (bezpośrednio partnerem twoim może być tylko jeden pilot). Możesz wybierać go tylko spośród swojego eskadronu, a ponadto różnią się one między sobą charakterystykami (doświadczenie i tak dalej), więc ważne jest, aby nie popełnić błędu. Wreszcie, przy formowaniu wyposażenia bojowego nie można wybrać opcji, w której samolot wylatuje tylko z jednym działkiem na pokładzie. Istnieje również różnica w trybie przeglądania mapy: jeśli tryb treningowy jest włączony (a istnieje on także w kampanii), to istnieje prawie oszukańcza możliwość natychmiastowego przemieszczenia w rzeczywistości twojego samolotu na setki mil w jedną sekundę (ale nie ma sensu z tego korzystać - ponieważ w takiej grze rzeczywiście nie będzie sensu).

Grafika w grze, zwłaszcza biorąc pod uwagę jej wydanie i gatunek, wygląda po prostu fenomenalnie - prawdopodobnie jest to najpiękniejszy symulator lotów swojego czasu. Obsługiwane są różne perspektywy widoku: z kabiny, zewnętrzne widoki pod różnymi kątami - ale w każdym z nich otoczenie jest po prostu genialne: krajobraz, nasze i inne samoloty, statki są narysowane wspaniale. A jakie tu są efekty pogodowe i inne! Falowanie na wodzie przy spokojnej pogodzie i ogromne fale podczas burzy, chmury różnych kształtów, których gęstość zmienia się wraz z przelotem samolotu przez nie, - i to wszystko nie jest wymysłem, wszystko to jest tutaj! Jak również możliwość odlecieć od epicentrum bitwy i spojrzeć na spokojne wybrzeża lub nawet osiedla, gdzie oczywiście nie ma szczególnej szczegółowości, ale jednak. Jednym słowem - wizualnie gra wygląda po prostu oszałamiająco. Wyrok został wydany już na samym początku - jest to najlepszy symulator lotów swoich czasów!