Na kamiennych stopniach Granitowej Wieży sunęła ciemna, zakapturzona postać. Stopy obute w miękkie ciżmy niosły owiniętą w płaszcz sylwetkę. Gdy czarny kształt osiągnął szczyt schodów, z fałdów płaszcza wysunęła się długa, pomarszczona dłoń i pewnym ruchem odrzuciła kaptur odsłaniając siwą głowę. W drżącym świetle pochodni ukazała się męska twarz o regularnych rysach z orlim nosem i gorejącymi oczami. Mężczyzna pchnął ciężkie dębowe drzwi, które rozchyliły się bezszelestnie ukazując mroczne wnętrze komnaty.
Tannatos przekroczył próg i wszedł do wnętrza. Niedbały gest wykonany prawą ręką i drzwi za jego plecami zamknęły się samoistnie równie cicho, jak chwilę wcześniej zostały otwarte. Kolejny gest i w komnacie zapłonęły wszystkie świece. Podszedł do pulpitu, na którym spoczywała pokryta znakami runicznymi księga. Obok niej położył wydobyty z sakwy ogromny nie oszlifowany kryształ. Jego ruchy były spokojne i pewne, jednak serce przepełniała obawa. Wiedział, że jest największym z żyjących magów, lecz spoczywający teraz na pulpicie klejnot budził w nim lęk. Wiedział, czym był ten przedmiot, nie znał jednak pełni jego mocy i nie miał pojęcia jak ją wykorzystać.
Z wiszącej na ścianie półki wziął niewielki kawałek kredy i pochylony zaczął kreślić na podłodze pentagram. Rysując kolejne linie wypowiadał cicho najpotężniejsze znane sobie zaklęcia ochronne. To był jedyny sposób osiągnięcia władzy nad Kryształem Przemian: wezwać demona i uwięzionego między ramionami pięcioramiennej gwiazdy zmusić do udzielenia informacji. Tannatos wzywał demony wielokrotnie, tym jednak razem zwykły szatan nie wystarczał. Wiedzę o tak potężnym Magicznym Przedmiocie jak Kryształ Przemian mógł posiadać tylko Syrylak - Książe Pieczęci i Władca Siódmego Kręgu.
Kiedy wypowiedział kończące inwokację imię demona, nagły podmuch wiatru rozwarł okiennice i strącił ustawione na stole przedmioty, w chwili, gdy w centrum pentagramu pojawił się otoczony kłębami dymu stwór, złoty kandelabr upadł na jedno z ramion wyrysowanej na posadzce gwiazdy przerywając linię i łamiąc moc wiążącą demona. Tannatos zamarł. Blade wargi demona odsłoniły zakrzywione kły i wypowiedziały trzy słowa w Zapomnianej Mowie. Obie postacie: człowieka i potwora w jednej chwili pochłonęła pustka. Mag poczuł ogarniającą go niemoc. Jego ciałem targnął rozdzierający ból. - Tej ból towarzyszył będzie Ci zawszę! -słyszał z oddali śmiech demona -Gdyż takie jest istnienie, tam gdzie Cię posyłam!... odesłany... w otchłań... Kręgu Piekieł. - Słyszane zdania rwały się w ogarniętym cierpieniem umyśle Tannatosa.
Zesłany do piekieł Czarnoksiężnik cierpiał potworne katusze. Zobaczył rzeczy ohydne, doświadczył bólu nie dającego się porównać z niczym. Poznał strach większy od strachu przed śmiercią. Wiele razy znajdował się na krawędzi utraty zmysłów. Przed szaleństwem broniła go tylko wciąż podsycana nienawiść i pragnienie zemsty.
Przez dwa tysiąclecia poszukiwał sposobu ucieczki z Otchłani.
W 1967 roku uwięzienia Tannatos odnalazł Wrota Piekieł. Przekroczył je potężniejszy niż kiedykolwiek, gotów wywrzeć zemstę na Syrylaku. Gdy znalazł się w normalnym świecie opuściło go towarzyszące mu od wieków cierpienie. Teraz mógł wreszcie odpocząć. Położył się na zimnej skale i zasnął. Ocknął się leżąc na podłodze podziemnej groty.
Tu rozpoczyna się jego wędrówka, której celem jest twierdza opanowana przez Syrylaka. Wykorzystując wiedzę zdobytą w Otchłani musi przebyć podziemne jaskinie, zaklęty las, oraz przepłynąć podwodny świat Mrocznego Jeziora, by wreszcie stanąć u wrót zamku demona. Później przyjdzie czas zemsty.