W trakcie wstępnego filmiku wprowadzającego fabułę do gry Tom Clancy's Politika, reporter poszukujący wskazówek autora na temat skutków śmierci Borisa Jelcyna pyta go o arsenał broni nuklearnej kontrolowany przez rosyjskie wojska. Clancy potrząsa głową i westchnieniem mówi: „Jest wiele rzeczy, o których należy się martwić, a to jedna z nich”. Jednak nie daj się zbytnio rozgrzać perspektywą wykorzystania broni nuklearnej w swojej walce o władzę w Rosji po Jelcynie: zagrywki nuklearne po prostu nie są czynnikiem wpływającym na grę. Może to nie brzmi jak wielka rzecz, ale uwierz mi - kilka wymian termojądrowych naprawdę wpłynęłoby na zwiększenie atrakcyjności tej nużącej "strategii".

Politika to gra, która składa się w połowie z elementów Ryzyka i w połowie z Dyplomacji, jest ona w zasadzie PC-ową wersją gry planszowej o tej samej nazwie, w której trzy do ośmiu frakcji rywalizują o władzę w Rosji po śmierci Jelcyna. Ambicje projektantów były godne uznania: chcieli oni wkomponować atmosferę gier planszowych w grę na PC, wykorzystując Internet jako rodzaj wirtualnego salonu. Efektem jednak jest tryb dla jednego gracza, który jest zbyt płytki i nużący, aby przyciągnąć na dłuższą metę oraz gra wieloosobowa, w której największym wyzwaniem jest znalezienie innych graczy.

Na początku gry komputer losowo umieszcza "żetony wpływu" reprezentujący każdą frakcję w różnych regionach Rosji, a następnie każdy gracz umieszcza dwóch przedstawicieli swojej frakcji w niezajętych regionach mapy. Gdy już wszyscy przedstawiciele zostaną przypisani do regionów, komputer umieszcza trzy powstania na mapie - powstania ograniczają produkcję w regionie, ale jeśli masz przedstawiciela w regionie kontrolujący powstanie, możesz go przenieść gdzie indziej.

Politika to gra strategiczna w turach, gdzie każdy z graczy wykonuje pięć faz: produkcję, ruch, handel, wyzwanie i zakup kart. W fazie produkcji zbierasz gotówkę, a w fazie ruchu przemieszczasz swoich reprezentantów i powstania do nowych regionów. Faza handlu daje ci możliwość wymiany żetonów wpływu z sojusznikami oraz pożyczania pieniędzy, a faza wyzwania pozwala na rywalizację o wpływy przeciwko przeciwstawnym frakcjom w regionie. Kupowanie kart wprowadza duży element losowości do gry, wydając część swojej gotówki, otrzymujesz losową kartę, która może dodać ci dodatkową siłę w wyzwaniu - lub może być całkowicie bezużyteczna. Aby sprawić, żeby gra była bardziej interesująca, każda frakcja ma swoje specjalne umiejętności: KGB może na przykład ukraść losową kartę z innej frakcji, a wojskowi mogą przemieścić jakieś powstanie bez posiadania reprezentanta w regionie. Najważniejszym czynnikiem w osiągnięciu ostatecznego celu jest zdobycie żetonów wpływu, a do tego "wyzwiesz" przeciwną frakcję w regionie, gdzie znajduje się jeden z twoich reprezentantów. Wyzwania są rozstrzygane przez rzucanie kośćmi, przy czym atakujący kupuje kości, a obie strony grają karty, które mogą zwiększyć liczbę wyrzuconych kości. Po zakończeniu ostatniej tury pokazany jest film, który ogłasza, która frakcja uzyskała kontrolę - a jeśli jest to remis (co jest mało prawdopodobne), dowiesz się, że Rosja całkowicie upadła i stoi przed inwazją ze strony każdego kraju otaczającego ją.

Tryb jednoosobowy to ćwiczenie w nudzie: Fazy ciągną się nieskończenie nawet podczas tur sterowanych przez komputer, częściowo dlatego, że fazy są limitowane czasowo i musisz ręcznie przeskakiwać do następnej fazy, gdy komputer skończy swoją turę. Ekran gry jest prawie całkowicie statyczny, z tylko z kilkoma skąpymi animacjami, które wskazują, że przedstawiciele poruszają się po planszy, i prawie całkowity brak efektów dźwiękowych nadaje całej sprawie bezduszną atmosferę.