Dlaczego wydawca gry zdecydował się na wydanie dwóch sequeli symulacji walki opancerzonej, która już na początku nie miała zbyt wiele do zaoferowania? Czy liczył na to, że do trzech razy sztuka? Gdy oryginalny Armored Fist NovaLogic pojawił się w 1994 roku, nie był to zły tytuł, ale z pewnością nie zasługiwał na sequel. Mimo to, w 1997 roku NovaLogic wydało Armored Fist 2, który spotkał się z chłodnym przyjęciem. Potem pojawił się Armored Fist 3, gra pretendująca do miana symulacji amerykańskiego czołgu podstawowego M1A2.

Gra oferowała 50 nowych misji, cztery kampanie liniowe, wprowadzenie piechoty oraz ulepszony silnik graficzny Voxel Space 32, który nie wykorzystywał akceleracji 3D. Mimo tych nowości, trudno było dostrzec znaczące różnice w stosunku do poprzedniej części, a sama rozgrywka niewiele się poprawiła. Problemy, które występowały w oryginale, takie jak system automatycznego namierzania wybierający najmniej groźne cele w najgorszych momentach oraz atakujące śmigłowce z samobójczymi pilotami, nadal były obecne.

NovaLogic próbowało poprawić system celowania w Armored Fist 2 przez wprowadzenie bardziej realistycznej opcji ręcznego namierzania, ale była ona mało praktyczna w trudniejszych kampaniach. Zaskakująco, ten sam niedopracowany system ręcznego celowania pojawił się w Armored Fist 3 bez żadnych zmian. Przy rosnącej liczbie wrogów, gracze byli praktycznie zmuszeni korzystać z automatycznego namierzania, aby przetrwać. Silnik graficzny, mimo braku akceleracji 3D, osiągał zaskakujące wyniki, jednak maksymalna rozdzielczość 640 x 480 pikseli sprawiała, że gra wyglądała przestarzale.

NovaLogic mogło liczyć na tryb wieloosobowy, aby tchnąć nowe życie w serię Armored Fist. Do 32 graczy mogło uczestniczyć w misjach przez Internet na darmowych serwerach NovaWorld. Niestety, to była jedyna dostępna opcja multiplayer - brak wsparcia dla sieci lokalnych, gry przez modem czy pojedynków jeden na jeden. Można było grać przeciwko AI lub na NovaWorld, oferującym różne tryby rozgrywki: deathmatch, drużynowy deathmatch, bitwy plutonów oraz capture-the-flag.

NovaWorld oferowało też technologię Voice-Over-Net, która pozwalała na komunikację głosową między graczami, pod warunkiem posiadania odpowiedniego sprzętu. Jednak wielu graczy wolało tradycyjne pisanie wiadomości. Konfiguracja systemu głosowego mogła być skomplikowana, a czasami przekaz dźwiękowy bywał niezrozumiały z powodu złego ustawienia mikrofonów.

Mimo tych funkcji, tryb wieloosobowy często sprowadzał się do chaotycznych bitew czołgów, bez czasu na planowanie strategii czy taktyki. Wersja online Armored Fist 3 była uproszczoną wersją gry jednoosobowej, zmuszającą do korzystania z automatycznego namierzania.

Armored Fist 3 jest symulacją zorientowaną na akcję, ale w rzeczywistości była to gra akcji w przebraniu symulacji. Jako gra jednoosobowa była przestarzała, a jako gra wieloosobowa brakowało jej różnorodności.