Wyraźnie widać, że team pracujący pod dowództwem Sida Meiera postanowił przede wszystkim zachować starą magię produktu: poprawiono grafikę, są nowe nacje, nowe jednostki, nowe wynalazki, kilka opcji ulepszono, ale zmian rewolucyjnych brak.

Pierwszą poprawkę od razu można zauważyć - to widok izometryczny. Cała gra zrealizowana jest w wysokiej rozdzielczości i trójwymiarze, zaś obiekty zostały pięknie wyrenderowane. W połączeniu z wysokiej jakości animacjami i dźwiękiem świadczy to o najwyższej klasie produktu - w dodatku zachowane zostały przejrzystość i jasność, tak potrzebne w grach strategicznych.

Kolejne zmiany: wśród nowych jednostek mamy np. krążownik AEGIS, strzelców alpejskich, słonie i śmigłowce. Pojawił się nowy ustrój - fundamentalizm. Mamy też kilka nowych cudów świata, np. Akademia Wojskowa Shung-Tsu, Leonardo's Workshop i wynalazków (miniaturyzacja). Poprawiono dyplomację - komputerowi gracze pamiętają Twoje wcześniejsze dokonania i jeśli kiedyś dopuściłeś się zdrady, nie omieszkają Ci tego wypomnieć.

Koniecznie trzeba wspomnieć walor edukacyjny: w Civiliopedii wszystkie wynalazki i jednostki wojskowe są opisane pod kątem historycznym - jeśli ktoś to przeczyta, zawsze coś mu w głowie zostanie.
Fenomenem Civilization 2 jest grywalność. Po prostu siadasz na piętnaście minut i wstajesz od komputera po sześciu godzinach. Eksploracja okazuje się coraz ciekawsza, dziki teren staje się niezauważalnie zurbanizowanym obszarem, po którym zamiast falangi przetaczają się czołgi. Akcja rozwija się coraz ciekawiej, interakcja gracza ze światem jest znakomita - naprawdę ma się wrażenie uczestniczenia w CZYMŚ.

Spotkałem się z opiniami, że zmiany nie poszły tak daleko, by się nią zachwycać. Nie zgadzam się z takim twierdzeniem. Pamiętajmy, że Cywilizacja to gra opierająca się na wielu uproszczeniach. Nadmierne skomplikowanie i rozbudowanie zabiłoby jej ducha. Poza tym, od premiery Cywilizacji ukształtowało się zupełnie nowe pokolenie graczy, pokolenie, które koniecznie powinno ten tytuł poznać.