Sid Meier's Civilization to gra, która na wiele lat stała się synonimem gry strategicznej najwyższego poziomu. Jak się można domyśleć każdego wieczoru wywoływała efekt „jeszcze jednej kolejki”. Powodował on, że wielu graczy zaczynając rozgrywkę wieczorem kończyło ją o 3:00 nad ranem.
W grze zaczynamy kierować rozwojem plemienia z epoki kamienia łupanego i zakładając jedną osadę próbujemy ją rozwinąć w wielki naród złożony z wielu miast, który w końcu podbije do 10 innych nacji lub wyprawi swoich osadników na Alfę Centauri.

Jak w prawdziwym życiu zawsze brakuje nam pieniędzy, więc to co mamy trzeba rozsądnie podzielić pomiędzy utrzymanie budynków i wojska, zakup materiałów przyspieszających produkcję, badania naukowe oraz poziom życia (luksus) mieszkańców. Nie należy przesadzać z żadnym aspektów, bo nawet naukowo zaawansowana cywilizacja bez wojska nie obroni się przed bandą barbarzyńców. Z drugiej strony nadmierny rozwój wojska spowolni rozwój technologiczny i może się okazać, że hordy naszych falang i rydwanów jednak nie mogą sprostać jednemu oddziałowi czołgów przeciwnika.

Gra zawiera irytujące błędy. Na przykład ostrzeliwujący brzeg pancernik może zostać zniszczony przez wspomnianą wcześniej grecką falangę, bo liczy się wyliczone prawdopodobieństwo oraz wynik losowania przez komputer.

Tak czy inaczej gra jest wciągająca a mnie dodatkowo motywowała do uczenia się angielskiego. Mimo tego, że niektórzy zalecają wyłączenie civilopedii, to ją chętnie ją czytałem. Wyłączałem dopiero, gdy praktycznie znałem ją na pamięć.