I mnie nie ominął koszmar tej nocy. Widziałem we śnie posiwiałego, zgorzkniałego, trzęsącego się starca, odzianego w łachmany mieszkającego samotnie w zrujnowanym domu, opuszczonego przez pieniądze, rodzinę i przyjaciół, żebrzącego o łyk gorzały, gdy nadarzy się taka sposobność. To byłem ja, wkrótce po wielkiej klapie, jaką zrobiła ta gra.

Fragmenty instrukcji, autorstwa Janusza B. Wiśniewskiego, głównego twórcy i programisty gry Sołtys.

Początek naszej przygody tonie w mrokach przeszłości, gdy ludzie zaczęli opowiadać sobie historie o miejscowości, gdzie są trzy mosty, gumowe latarnie, okrągłe domy bez szyb w oknach, a na bale maskowe co poniektóre panie przebierają się za akumulatory... Nazwa tej miejscowości brzmi Wąchock. Osobą nr 1 w Wąchocku jest Sołtys -szczyt sprytu i przebiegłości, mistrz intelektu, ponoć dobrze zapowiadający się członek pewnej partii chłopskiej. Biedaczysko ma jednak problem: jego trwające wiele lat zabiegi o wydanie córki za mąż zakończyły się fiaskiem. Oblubieniec zbiegł w popłochu sprzed ołtarza, spojrzawszy wreszcie trzeźwym (dosłownie) okiem na swą eks-przyszłą żonę. Sołtys musi go zlokalizować i doprowadzić do kościóła w tym właśnie mu pomożemy. Ta ciekawa fabuła dała podstawę do zrobienia gry przygodowej. I, o ile trzeba docenić pomysł, humor, muzykę to niestety cała reszta jest całkiem skopana.

Zacznijmy od zmian lokacji. Przejścia z jednego ekranu na drugi (jest ich dwadzieścia kilka) wykonuje się przez wybór odpowiedniej ikonki z cyfrą oznaczającą jego numer. A dlaczego nie przez wyjście za brzeg ekranu, jak to zwykle bywa w takich grach? A dlaczego nie za pomocą mapy? Przyjęte rozwiązanie bardzo „usztucznia" całą grę - a i bez tego na każdym kroku czuć jej linearność.
Nie koniec na tym. Interfejs użytkownika jest diablo niewygodny - aby wykonać jakąś czynność na przedmiocie, należy do niego najpierw podejść. A przecież nie ma problemu, żeby Sołtys po wydaniu mu polecenia sam przechodził gdzie trzeba -po co to komplikować i rozbijać na 2 kawałki?
Zupełnym nieporozumieniem jest fakt, iż Sołtys niekiedy odmawia przejścia w miejsca widoczne na ekranie. Owszem, może wynika to rozwoju akcji, ale niechże chłopina mówi „Nie pójdę tam, bo mnie pies pogryzie (or something)", a nie „A właśnie, że tam nie pójdę" i tyle, durny graczu, nie pójdę tam, bo gdybym tam poszedł, to zaburzyłoby to wspaniałą koncepcję twórczą!.

Grafika gry jest cienka jak tyłek węża. Malowane farbami wodnymi tła są może nawet ładne, ale nie pasują do gry komputerowej. Animacje - zupełna żałość, no comments, Broni się muzyka i efekty, najmocniejsza cześć całego programu -melodie są fajne, utrzymane w folklorystycznym klimacie. Na szczęście, przynajmniej stopień trudności nie jest duży, choć należy pamiętać, iż żyjemy w specyficznej, wąchockiej rzeczywistości i np. piszczącą mysz trzeba... naoliwić.