W czasie i miejscu znanym z okrucieństwa i przemocy, Caleb stał się legendą. Urodzony w zachodnim Teksasie w roku 1847, zdobył reputację bezlitosnego rewolwerowca w wieku 17 lat. Jednak dopiero siedem lat później poznał Ophelię Price, a wtedy jego żądza krwi nabrała nowego, niepokojącego charakteru.

Ophelia była już niespełna rozumu, kiedy Caleb odnalazł ją ukrywającą się w zgliszczach spalonego domu, z którego jej mąż i dziecko zniknęli kilka dni wcześniej. Caleb przygarnął ją nie ze względu na jej mroczne piękno ani ciężką dolę – sprawiły to słowa, jakie wyłowił z jej niezrozumiałego bełkotu.

Caleb dowiedział się, że jej mąż usiłował porzucić członkostwo w potwornym Kulcie Tchernoboga, zaś kultyści w odwecie podpalili nocą jego dom. Ophelia była wściekła – nie na sektę, ale na swojego męża, którego tchórzostwo stało się według niej przyczyną śmierci jej młodego syna.

Ophelia była przepustką Caleba do sekty i jej mrocznych celów. Nie mógł wiedzieć, że z czasem ją pokocha, ani że w służbie dla Sekty staną się parą kochanków pośród wybranych, elitarnych niewolników śniącego boga Tchernoboga, Tego, Który Wiąże, Pożeracza Dusz.

W Sali Objawienia Pańskiego, świątyni, która spaja granice pomiędzy światami, czwórka pozostałych przy życiu Wybrańców (Caleb, Ophelia, Gabriella, Ishmael) stoi na czele procesji wyznawców. Obecność Tchernoboga czuć bardziej, niż widać – wielki, lodowaty ciężar głodu obejmującego całe tysiąclecia. Tchernobog przemawia w chórze głosów skradzionych zmarłym, przywołując Wybrańców do środka ofiarnego kręgu. Stają przed Mrocznym Bogiem, zjednoczeni nagłym, niewytłumaczalnym poczuciem zagłady.

Bezgłośny krzyk dobywa się z rojących się cieni, jeden głos stłumiony przez inne, aż cała sala wibruje potwornym wrzaskiem. Inni uczestnicy procesji stojący za Wybrańcami nikną w kłębach eterycznego podmuchu, zdmuchnięci wraz z płomieniami świec. Nie pozostaje nawet popiół świadczący o ich niedawnym istnieniu.

Wybrańcy patrzą na siebie ze strachem i zakłopotaniem. Czują niemal namacalną więź łączącą ich ze znikającym Tchernobogiem." Dlaczego? Co zrobiliśmy źle?"

Lecz odpowiedź niesie jedynie przeszywający krzyk, który grozi unicestwieniem wszechświata. Ogarnia ich ciemność, połyka ich. Ich zimne, opuszczone dusze spadają w otchłań.

I płoną.

Caleb budzi się w ciemnym i wilgotnym miejscu, w ciele, którego już nie zna. Długo spoczywał jako umarłe ciało, które oparło się gniciu, chronione przed rozkładem niewytłumaczalną więzią ze swym mistrzem. Ból protestujących mięśni i ciała ożywia go i budzi. Przelewa nienawiść w wir szalejący w jego umyśle.

Z jego piersi wydobywa się rozdzierający krzyk, roztrzaskując kamienną pokrywę grobowca, w którym spoczywa i wyrzucając w powietrze gruz, pajęczyny i niewielkie stworzenia,, które dzieliły z nim grób. Jedno słowo niesie się przez ciemność, odbijając się echem przeciągłego wycia do Tchernoboga: "Dlaczego?”

Historia "Blood"

Obiecywali wiele.

"Wiara jest kluczem" - mówili. "Wiara cię poprowadzi." I uwierzyłem im, ponieważ chciałem uwierzyć.

Ale wiara musi zostać poddana próbie. Dowiedziałem się tego, gdy po raz pierwszy ścisnąłem rękojeść rytualnego sztyletu, aby udowodnić moje oddanie Temu, który Wiąże. Nie powiedzieli mi o nim wprost, ale w nadchodzących dniach miałem się jeszcze sporo nauczyć. Niewyobrażalnie wiele. I imię, które tkwi jak cierń w mojej świadomości, imię, którego nigdy nie należy wypowiadać głośno, aby go nikt nie usłyszał: Tchernobog.

Wszystko, co osiągnąłem dzięki mojej pracy i poświęceniom to więcej wspaniałych obietnic. Podarłem mą duszę na kawałki w służbie Cabal. A resztki mojego człowieczeństwa są skażone przez Bestię, która rośnie w siłę z każdym odebranym przeze mnie życiem. Cóż, nadszedł czas nasycić jej apetyt i ugryźć rękę, która mnie karmi.

Zemsta znajduje się na końcu długiej, krwawej drogi wiodącej poprzez włości przeklętych. Żałuję tylko, że nie mam lepszej broni niż te stare widły, którymi uciszam trzepot skórzanych skrzydeł i gaszę oczy błyszczące w mroku. Ale przeleję krew moich wrogów i wyślę ich z powrotem w mrok pomiędzy światem żywych, a krainą umarłych. Przysięgam.