Powracamy do przystani czarownic. Czy warto? Szczerze mówiąc, pierwsza część mnie nie zachwyciła. Jakoś nie mogę się przekonać do średniowiecznych Doo... znaczy się. Dukeów. Wolę sobie pograć w prawdziwe RPG 3D, na przykład Arena - Elder Scrolls czy Thunderscape, niż w takie namiastki. Niemniej od razu stwierdzę: WH2 jest trochę lepszy od jedynki. Legenda, jak to przy seąuelach - naciągana. Zło raz pokonane znowu powróciło i przez otwarty portal świat zalewają setki Złych Okrutnych Stworów, które chcą nas wszystkich zjeść i odebrać nam królestwa, księżniczki i skarby.

Niestety, oprócz historyjki niewiele się zmieniło. Paru nieznanych dotąd przeciwników, zero nowych broni i zero nowych czarów. Duże rozczarowanie. Trzeba jednak przyznać, że lochy wyglądają bardzo dobrze. Są ciekawie zaprojektowane i mają mroczny klimat wywołujący dreszczyk emocji. Te same genialne sample, co w pierwszej części (bijące na głowę ryki z Dooma) tworzą świetną oprawę dźwiękową, zwłaszcza gdy słucha się ich na dużych kolumnach. Błędem jest brak możliwości przedefiniowania klawiatury. Tego już zupełnie nie rozumiem.